4- قيام مردم مدينه به رهبرى «عبداللّه بن حنظله» كه به واقعه «حرّة» معروف است، اين قيام در ذى الحجّه سال 63 اتفاق افتاد، سپاه يزيد به سركردگى «مسلم بن عقبه» بر مدينه وارد شد و مردم آن شهر را قتل عام نمود. [1] 5- «قيام توّابين»، گروهى كه پس از شهادت ابا عبداللّه الحسين عليه السّلام از عدم همكارى با او پشيمان شده، توبه كردند و تصميم گرفتند به پاخيزند و جبران اين تقصير خود را بنمايند، آنها حدود هفده هزار نفر شدند و به فرماندهى «سليمان بن صرد» در سال 65 در «عين الورده» به خون‌خواهى امام حسين عليه السّلام پرداختند. [2] 6- قيام «مختار بن ابى‌عبيده ثقفى»، وى پس از «سليمان بن صرد» با اعطاى فرماندهى به «ابراهيم بن مالك بن حارث» او را به نبرد با «عبيداللّه بن زياد» فرستاد، و ابراهيم موفق شد او را و بزرگان ديگرى از طرفداران بنى‌اميّه را به قتل برساند و مختار به دنبال آن، قاتلان امام حسين عليه السّلام را يكى پس از ديگرى به سزاى اعمال خود رسانيد. [3] 7- قيام «مصعب بن زبير» كه با همراهى جمعى از اهل عراق به پاخاست و با «عبيداللّه زياد» نبرد را شروع كرد، ولى به او وفا نكردند و شكست خورد. [4] 8- قيام «عبدالرّحمان بن محمّد اشعث» در سيستان، او نخست از طرف «حجّاج» فرماندار آنجا بود ولى مورد خشم واقع شد، او را تهديد نمود، او هم «حجّاج» را خلع كرد و با جمعيّتى بيعت نمود و به نبرد با «حجّاج» برخاست. در «اهواز» به يكديگر رسيدند و نبرد سختى بينشان درگرفت، اين حادثه در سال 83 هجرى قمرى واقع شد. [5]

[1] تتمّة المنتهى، صفحه 58.

[2] البداية و النهاية، جلد 8، صفحه 276.

[3] تاريخ يعقوبى، جلد 2، صفحه 259.

[4] البداية و النهاية، جلد 8، صفحه 346.

[5] تاريخ يعقوبى، جلد 2، صفحه 277.