گمراه راه، با اوصافى معرّفى فرمود. در اين بخش براى شناخت گروه اوّل، از گروه دوم و نيز براى الگو گرفتن نسبت به گروه اوّل، به سراغ اهل بيت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و موقعيت آنها در جامعه اسلامى مى‌رود، ولى قبلا مسئله را به صورت كلّى بيان فرموده، مى‌گويد: «كجا مى‌رويد؟ و رو به كدام طرف مى‌كنيد! در حالى كه پرچم‌هاى حق برپاست، نشانه‌هاى آن آشكار است، و چراغ‌هاى هدايت نصب شده.» (فأين تذهبون؟ و أنّى تؤفكون‌ [1]! و الأعلام قائمة، و الآيات واضحة، و المنار منصوبة).

نگوئيد: در زمانى زندگى مى‌كنيم كه هر گروهى ما را به سويى دعوت مى‌كند و در ميان جامعه‌اى هستيم كه داعيان حق و باطل، در آن به هم آميخته و شناخت اين دو، از يكديگر بسيار مشكل است.

نه! چنين نيست، همه چيز روشن است و همه معيارها واضح است و هيچ عذرى از كسى مسموع نيست! براى راهنمايى رهروان جادّه‌هاى پرپيچ و خم، گاه از پرچمهايى كه در نقاط مختلف جادّه نصب مى‌شود، استفاده مى‌كنند و گاه نشانه‌هايى در پيچ و خم‌ها مى‌نهند و گاه در بلندى‌ها در مسير صحيح، چراغ روشن مى‌كنند (مخصوصا براى شبها). يكى از اين دلايل سه گانه براى پيدا كردن راه كافى است، حال اگر هر سه با هم باشد، نهايت كمال مطلوب و اوج هدايت است. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: خدا با شما چنين معامله كرده است.

سپس اين كلّى را بر مصداق روشنش تطبيق كرده و از عام به خاص پرداخته، تا نگويند: ذكر اين كلّيات مشكلى را براى ما حلّ نمى‌كند. ديگر بار مى‌فرمايد: «شما را به كدام وادى گمراهى مى‌برند، و چگونه سرگردان مى‌شويد در حالى كه عترت‌

[1] «تؤفكون» از مادّه «افك» (بر وزن فكر) به معناى انحراف و دگرگون شدن است و به همين جهت به دروغ و تهمت «افك» گفته مى‌شود.