بخش سوم‌

فإنّ الدّنيا رنق مشربها، ردغ مشرعها، يونق منظرها، و يوبق مخبرها.

غرور حائل، وضوء آفل، و ظلّ زائل، و سناد مائل، حتّى إذا أنس نافرها، و اطمأنّ ناكرها، قمصت بأرجلها، و قنصت بأحبلها، و أقصدت بأسهمها، و أعلقت المرء أوهاق المنيّة قائدة له إلى ضنك المضجع، و وحشة المرجع، و معاينة المحلّ و ثواب العمل، و كذلك الخلف بعقب السّلف، لا تقلع المنيّة اختراما، و لا يرعوي الباقون اجتراما، يحتذون مثالا، و يمضون أرسالا، إلى غاية الانتهاء، و صيّور الفناء.

ترجمه‌

دنيا آبشخورش تيره و ورودى به اين آبگاه، پر گل و لاى است. چشم اندازش فريبنده و باطن آن كشنده است. فريبى است گذرا! و پرتوى است، ناپايدار! و سايه‌اى است، زوال‌پذير! و تكيه‌گاهى است، نااستوار! به گونه‌اى كه افراد گريزان، به آن انس مى‌گيرند و منكرانش به آن دل مى‌بندند، ولى ناگهان همانند اسبى چموش كه غافلگيرانه، پاهاى خود را بلند مى‌كند و سوار را بر زمين مى‌كوبد، دنيا آنها را به زمين مى‌زند! و با دام‌هاى خود آنها را گرفتار مى‌سازد! و تيرهاى خود را به سوى آنها پرتاب مى‌كند! (آرى) دنيا ريسمان مرگ را بر گلوى او مى‌افكند و كشان‌كشان به سوى گورى تنگ و جايگاهى وحشتناك مى‌برد! جايى كه محلّ خويش را در بهشت و دوزخ مى‌بيند و پاداش اعمال خود را مشاهده مى‌كند و اين گونه پيوسته نسل‌هاى‌