خطبه 62 [1] و من كلام له عليه السّلام لمّا خوّف من الغيلة

[2] اين سخن را هنگامى ايراد فرمود كه امام را تهديد به قتل و ترور كردند و إنّ علىّ من اللّه جنّة حصينة، فإذا جاء يومي انفرجت عنّي و أسلمتني، فحينئذ لا يطيش السّهم، و لا يبرأ الكلم.

ترجمه‌

من از سوى خدا سپر محكمى دارم كه مرا از حوادث (خطرناك) حفظ مى‌كند و

[1] سند خطبه: بخش اوّل اين سخن را «ابن كثير» در «البداية و النهاية» از كتاب «ابى‌داود» نقل كرده و «ابى‌داود» كسى است كه حدود صد و سى سال قبل از «سيّد رضى» دار فانى را وداع گفت و بعد از «سيد رضى»، «زمخشرى» در «ربيع الأبرار» با تفاوتى نقل كرده و اين تفاوت نشان مى‌دهد كه آن را از غير «نهج البلاغه» گرفته است. و همچنين «آمدى» در «غرر الحكم» در حرف «الف» آورده است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 42).

در كتاب «صفّين» «نصر بن مزاحم» كه در قرن دوم هجرى مى‌زيسته نيز، اين خطبه آمده است (نهج البلاغه، چاپ جامعه مدرّسين).

[2] «غيله» به معناى كشتن غافلگيرانه است و «اغتيال» به معناى كشتن توأم با نيرنگ نيز آمده و گاه آسيب‌زدن‌هاى بدنى كمتر از قتل، به صورت غافلگيرانه، از مصاديق آن شمرده شده است.