به جان آدمى! و آن كس كه آن را آفريده (و) منظّم ساخته، سپس فجور و تقوا (شرّ و خيرش) را به او الهام كرده است» [1].

در واقع راه و چاه و عوامل سعادت و شقاوت را به او نشان داده است، بى آن كه او را مجبور به پذيرش چيزى كند، او در پيمودن هر دو راه مختار است و به همين دليل، در برابر خداوند و وجدان خويش مسئوليّت دارد.

[1] سوره شمس، آيات 7- 8.