خطبه 71 [1] و من خطبة له عليه السّلام فى ذمّ اهل العراق و فيها يوبخهم على ترك القتال و النّصر يكاد يتمّ، ثمّ تكذيبهم له‌

از سخنانى است كه امام عليه السّلام در نكوهش جمعى از اهل عراق فرمود و در آن، آنها را توبيخ مى‌كند بر اين كه، در آن موقع كه پيروزى كامل، نزديك شده بود، دست از جنگ كشيدند، سپس امام عليه السّلام را تكذيب كردند (زيرا امام عليه السّلام در بعضى از خطبه‌ها پيشگويى‌هايى مخصوصا درباره آينده مردم عراق فرموده بود).

[1] سند خطبه: نويسنده «مصادر نهج البلاغه» مى‌گويد: اين خطبه بخشى از خطبه طولانى ترى است كه امام عليه السّلام بعد از جنگ صفّين آن را در برابر مردم عراق بيان فرمود كه بخشى از آن را «ابن دأب» كه از معاصران خليفه عبّاسى «موسى الهادى» بود، در كتاب «اختصاص» آورده است. مرحوم «شيخ مفيد» نيز آن را در «ارشاد» نقل كرده. از كلام «اين ابى الحديد» نيز استفاده مى‌شود كه او اين خطبه را در منبع ديگرى نيز ديده و پاره‌اى از تفاوتهايى را كه آن منبع، با نهج البلاغه داشته است، بيان مى‌كند. سپس نويسنده مصادر مى‌افزايد:

با دقّت روشن مى‌شود كه اين خطبه و خطبه 97 يك خطبه بوده است كه مرحوم «سيّد رضى» دو بخش آن را از يكديگر جدا كرده است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 66).