به آنها تأكيد مى‌كند كه نه تنها از شهادت نهراسند، بلكه با آغوش باز از آن استقبال كنند، جادّه آن را جادّه‌اى صاف و مستقيم و هموار بشمرند و با آرامش خاطر، به سوى آن حركت كنند، امام عليه السّلام خود نمونه كامل عاشقان شيداى شهادت بود و سوگند ياد مى‌كرد كه: «علاقه فرزند ابوطالب به مرگ و شهادت در راه خدا، بيش از علاقه طفل شيرخوار، به پستان مادر است! [1]».

سپس امام عليه السّلام بعد از ذكر اين مقدّمات به سراغ نتيجه نهايى مى‌رود و به مركز تجمّع سپاه شام و همچنين خيمه عظيم «معاويه» و ياران نزديكش اشاره كرده، به اصحاب خود دستور مى‌دهد كه: «به اين گروه كثير و مركز تجمّع و خيمه‌گاه عظيم و پرزرق و برق معاويه، به شدّت حمله بريد و بر قلب آن بتازيد!» (و عليكم بهذا السّواد الأعظم، و الرّواق المطنّب، فاضربوا ثبجه).

بديهى است اگر حمله از گوشه و كنار و با ترس و احتياط شروع شود، دشمن جسور مى‌گردد، و به عكس، اگر حمله برق‌آسايى به قلب سپاه دشمن و مركز فرماندهى آن بشود، روحيه آنها را در هم مى‌شكند و نشانه روشنى بر قدرت و عظمت حمله، خواهد بود. امام عليه السّلام از همين نكته روانى استفاده كرده، دستور حمله را به قلب سپاه دشمن و مركز فرماندهى آن، صادر مى‌كند.

«سواد اعظم» (سياهى بزرگ) كنايه از گروه عظيمى است كه در يك جا جمع مى‌شود و از فاصله دور، به صورت سياهى عظيمى خودنمايى مى‌كند و در اينجا اشاره به مركز تجمّع لشكر معاويه است.

«رواق» (بر وزن كتاب) به معناى ايوان يا اتاقهايى است كه در قسمت جلو ساختمان قرار دارد و در اينجا اشاره به خيمه بزرگى است كه براى «معاويه» زده بودند و «مطنّب» به معناى چيزى است كه آن را با طنابها محكم بسته‌اند.

[1] براى توضيح بيشتر در اين زمينه، به جلد اوّل، ذيل خطبه پنجم مراجعه شود.