مجيد نيز در باره حضرت مسيح مى‌گويد كه يكى از معجزاتش آگاهى بر غيب و امور پنهانى بود: «وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ» «من از آنچه مى‌خوريد و در خانه‌هاى خود ذخيره مى‌كنيد به شما خبر مى‌دهم‌ [1]» و در پايان همين آيه آن را يكى از نشانه‌هاى خدا و صدق دعوى نبوّتش مى‌شمرد.

در نهج البلاغه، در كلام مورد بحث و ديگر سخنان حضرت نيز، كرارا پيشگويى‌هاى مهمى به چشم مى‌خورد.

در اين كه چگونه ممكن است از غيب آگاه شد، حدود علم غيب معصومين عليه السّلام چه اندازه بوده است؟ و ظاهر آياتى را كه مى‌گويد: «علم غيب مخصوص خداست» چگونه بايد تفسير كرد؟ و رواياتى كه در اين زمينه وارد شده است چه مفهوم و معنايى دارد؟ سخن بسيار است كه به خواست خدا در شرح خطبه صد و بيست و هشتم بيان خواهد شد.

[1] سوره آل عمران، آيه 49.