است.

آرى هنگامى كه نيّات آلوده شد و خودخواهى و خودكامگى بر انسان چيره گشت هر كس به خود اجازه مى‌دهد تصميم مستقل و جداگانه‌اى طبق خواسته‌ها و هوسهايش بگيرد، همان چيزى كه سبب متلاشى شدن يك لشكر بزرگ و نيرومند مى‌شود. بديهى است كه لطف و عنايت خداوند و وعده نصرت و يارى او هرگز شامل چنين افرادى نمى‌شود، بلكه آنها ضعيف و زبون و در چنگال دشمن خوار و مغلوب خواهند شد.

سپس امام عليه السّلام در يك نتيجه‌گيرى نهايى و صريح و آشكار مى‌فرمايد: «به جانم سوگند اگر ما (در مبارزه با دشمنان اسلام) همانند شما بوديم، هرگز ستونى از دين بر پا نمى‌شد و شاخه‌اى از درخت ايمان سبز نمى‌گشت» (و لعمري لو كنّا نأتي ما أتيتم، ما قام للدّين عمود و لا اخضرّ للإيمان عود).

در چه زمانى و در كجاى دنيا كسانى از پراكندگى و نفاق بهره برده‌اند كه شما ببريد! اگر اصحاب محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در مدت كوتاهى ستونهاى محكم اسلام را بر پا كردند و بسرعت شرق و غرب جهان را به زير اين خيمه آوردند و اگر وطن اسلامى در مدّت كوتاهى به تمام جهان متمدّن آن روز گسترش يافت در سايه ايمان و اخلاص و انضباط و اطاعت از رهبرى و جهاد همه جانبه بود شما عكس اين را مى‌پيماييد، ولى همان نتيجه را انتظار داريد و اين كار غير ممكن است.

و در آخرين سخن به آنها هشدار مى‌دهد، هشدارى كه هر انسانى را به لرزه در مى‌آورد، مى‌فرمايد: «به خدا سوگند شما (با اين پراكندگى نفاق و عدم اطاعت از رهبرى) سرانجام از شتر خلافت به جاى شير خون مى‌دوشيد و به زودى پشيمان خواهيد شد» (اما در زمانى كه پشيمانى سودى نخواهد داشت) (و أيم اللّه لتحتلبنّها دما، و لتتبعنّها ندما)! در عبارات بالا امام عليه السّلام با استفاده از سه تشبيه به نكته‌هاى مهمى اشاره فرموده است: در يك تعبير، اسلام را به خيمه‌اى تشبيه مى‌كند كه ستونهايش با جهاد