الّذي ينتظر أوّل فوزة من قداحه‌ [1] توجب له المغنم، و يرفع بها عنه المغرم).

نيز، مسلمانى كه از خيانت به دور است، در انتظار يكى از دو خوبى از سوى خدا است: يا فرا رسيدن دعوت الهى است (كه عمر او را به نيك نامى و حسن عاقبت پايان مى‌دهد) و در اين حال، آن چه را خداوند از پاداش‌هاى نيك فراهم ساخته، براى او بهتر است، و يا سرانجام، در همين دنيا، خداوند، رزق او را وسيع مى‌كند و صاحب همسر و فرزند (و مال فراوان) در عين اين كه دين و شخصيت خود را حفظ كرده است، (و كذلك المرء المسلم البري‌ء من الخيانة ينتظر من اللّه إحدى الحسنيين: إمّا داعي اللّه فما عند اللّه خير له، و إمّا رزق اللّه فإذا هو ذو أهل و مال، و معه دينه و حسبه).

ولى (بدانيد فرق ميان اين دو بسيار است). مال و فرزندان، كشت و زراعت اين جهانند، و عمل صالح و نيك، كشت آخرت است، (و إنّ المال و البنين حرث الدّنيا و العمل الصّالح حرث الآخرة).

«امّا گاهى خداوند، هر دو را براى گروهى جمع مى‌كند» (و از نعمتهاى دنيا و آخرت هر دو، بهره‌مند مى‌سازد)، (و قد يجمعهما اللّه تعالى لأقوام).

در واقع، امام عليه السّلام در اين تحليل دلنشين و دلپذيرش، اين حقيقت را بيان مى‌كند كه مسأله مهم در زندگى و سرنوشت انسان، آن است كه آلوده به زشتى‌ها و پستى‌ها نشود، همان زشتى‌هايى كه سبب سرافكندگى و شرمندگى او مى‌گردد او را بر سر زبان‌ها مى‌اندازد و شخصيتش را در نظر مردم، پائين مى‌آورد.

بنا بر اين، هرگاه انسان، پاك باشد و پاك زندگى كند، يكى از دو سرنوشت عالى، در انتظار اوست: يا عمر را به نيك نامى پايان مى‌دهد و به سوى رحمت الهى و

[1] «قداح» جمع «قدح» (بر وزن فعل) و به معناى «چوبه تير» است، قبل از آن كه آن را بتراشند و پيكانش را نصب كنند و در اصل، به معناى «وارد كردن شكست و عيب در چيزى» است و از آنجا كه چوبه تير، معمولا، چنين اثرى را دارد، به آن «قدح» مى‌گويند.