حضرت، بعد از اين حمد و ثنا، شهادت به يگانگى خداوند و نبوت پيامبر اسلام مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«گواهى مى‌دهم كه معبودى جز خداوند يگانه نيست، شريكى ندارد و معبودى با او نمى‌باشد، و گواهى مى‌دهم كه محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست، «و أشهد أن لا إله إلّا اللّه لا شريك له، ليس معه إله غيره، و أنّ محمّدا عبده و رسوله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم».

ذكر شهادتين در آغاز اين خطبه، ممكن است علاوه بر تأكيد مجدّد بر لزوم تقويت پايه‌هاى تكامل انسان و احياى اصول عقيدتى اسلام، اشاره به اين نكته باشد كه رسوايى حادثه حكمين، از اينجا سرچشمه گرفت كه مردم اصل توحيد را پشت سر گذاشتند و به دنبال كارهاى شرك آلود رفتند و تأسّى به پيامبر اسلام را ناديده گرفتند و تسليم هواى نفس شدند.

سپس امام به سراغ مقصود اصلى خطبه رفته، مى‌فرمايد: «امّا بعد از حمد و ثناى الهى و گواهى به وحدانيّت حق و نبوت پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم. بدانيد! نافرمانى از دستور نصيحت كننده مهربان داناى باتجربه موجب حسرت و اندوه مى‌گردد و پشيمانى به بار مى‌آورد، «أمّا بعد، فإنّ معصية النّاصح الشّفيق العالم المجرّب‌ [1] تورث الحسرة، و تعقب النّدامة».

اين جمله در حقيقت بمنزله كبرا و بيان يك قاعده كلّى است كه اگر در طرف مشورت انسان چهار صفت جمع باشد، مخالفت او قطعا موجب پشيمانى خواهد بود.

نخست اين كه ناصح و خير خواه باشد و به مقتضاى خير خواهى، تلاش لازم را در تشخيص حق انجام دهد.

دوم اين كه قلبى پر از مهر و محبت داشته باشد و از اعماق روح، خواهان‌

[1] «مجرّب» (بر وزن محقّق) به معناى «كسى است كه بر اثر تجربه‌هاى مختلف آگاهى فراوان دارد، امّا عرب‌ها معمولا آن را به فتحه تكلم مى‌كنند و مجرّب (بر وزن مقرّب) مى‌گويند.