مى‌كنند و به عكس افراد توانمند، نداى دعوت به مبارزه را با «فيحى فياح» سر مى‌دهند.

اين احتمال نيز داده شده است كه آنها به جنگ مى‌گويند: «از ما دور شو!» و اين، نهايت وحشت آنها را از مبارزه با دشمن مى‌رساند.

و نيز احتمال دارد كه آنها با اين جمله خودشان را مخاطب مى‌سازند و به خودشان توصيه مى‌كنند كه هر چه زودتر دور شويد و كناره گيرى كنيد.

اين گروه همانند منافقان عصر پيامبرند كه در سوره احزاب در باره آنها چنين مى‌خوانيم: «قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَ الْقائِلِينَ لِإِخْوانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنا وَ لا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا» «أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ فَإِذا جاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشى‌ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ وَ كانَ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيراً».

خداوند، كسانى را كه مردم را از جنگ باز مى‌داشتند و آنهايى را كه به برادران خود مى‌گفتند: «به سوى ما آييد (و از معركه جنگ كناره گيرى كنيد)!» به خوبى مى‌شناسد. آنها (افرادى ضعيفند) جز اندكى، پيكار نمى‌كنند. آنها در همه چيز نسبت به شما بخيلند و هنگامى كه ترس و وحشتى پيش آيد، مى‌بينى آن چنان به تو نگاه مى‌كنند و چشمهايشان در حدقه (بى‌اختيار) مى‌چرخد كه گويى مى‌خواهند قالب تهى كنند، امّا هنگامى كه خوف و ترس فرو نشست، زبانهاى تند و خشن خود را با انبوهى از خشم و غضب بر شما مى‌گشايند (و سهم خود را از غنائم طلبكار مى‌شوند) در حالى كه در آن نيز حريص و بخيلند. آنها هرگز ايمان نياورده‌اند، از اين رو خداوند اعمالشان را حبط و نابود كرد و اين كار بر خدا آسان است. [1] اگر تنها معدودى از ياران پيامبر اسلام چنين بودند، بايد گفت متأسّفانه اكثريت مردم كوفه- كه لشكريان امام عليه السّلام را تشكيل مى‌دادند- اين گونه بودند. حضرت،

[1] سوره احزاب، آيه 18- 19.