شام، زيور آلات زنان يهودى يا نصرانى را كه در پناه اسلام مى‌زيسته‌اند، به يغما برده‌اند حتّى آنها را در كنار زنان مسلمان قرار مى‌دهد و نسبت به هر دو، شديدا اظهار نگرانى و ناراحتى مى‌كند كه چرا حرمت آنها شكسته شده و زيورآلاتشان غارت گرديده؟! و مردم عراق را به خاطر سستى و تنبلى در برابر اين غارتگران، شديدا، ملامت و سرزنش مى‌كند.

3- غيرت دينى‌

منظور از غيرت دينى، اين است كه انسان، در برابر تخلّفاتى كه از مسير حق و عدالت و احكام الهى مى‌شود، خاموش ننشيند و بى‌تفاوت از كنار آنها نگذرد بلكه تخلّف، هر چه شديدتر باشد، جوش و خروش او بيشتر گردد. كسانى كه خونسرد و بى‌رمق، از مقابل اين امور مى‌گذرند، فاقد غيرت دينى هستند.

قرآن مجيد، در باره بعضى از جنگجويان با ايمان كه فاقد وسائل لازم براى شركت در ميدان جنگ بودند، مى‌فرمايد: «وَ لا عَلَى الَّذِينَ إِذا ما أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا أَجِدُ ما أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلَّا يَجِدُوا ما يُنْفِقُونَ» [1]، بر كسانى كه وقتى نزد تو آمدند كه آنها را بر مركبى (براى ميدان جهاد) سوار كنى و تو گفتى كه: «مركبى كه شما را بر آن سوار كنم، ندارم.» و آنها از نزد تو بازگشتند در حالى كه چشمانشان از اندوه، اشكبار بود، ايرادى نيست، چرا كه چيزى كه در راه انفاق كنند، نداشتند.

اين، چه عاملى است كه فردى را كه ابزار و وسايل جهاد را نمى‌يابد چنان منقلب مى‌كند كه بى‌اختيار مانند ابر بهار، اشك بريزد؟ (توجه داشته باشيد «تفيض»، در اينجا به معناى «فرو ريختن فراوان» است)، آن چيزى جز غيرت دينى نيست.

در خطبه مورد بحث نيز به يكى از مظاهر آن- كه در بالاترين حدّ قرار دارد- اشاره شده است. حضرت مى‌فرمايد: «اگر مسلمانى، به خاطر اين حادثه (بسيار دردناك)

[1] سوره توبه، آيه 92.