«خفض» معانى متعددى دارد ازجمله تنزل و كاهش، فروتنى و نيز به معناى آسايش و فراخى زندگى است.

«دعة» به معناى آسودگى و «رغبة» به معناى دنياپرستى و «نَصَب» به معناى خستگى و درماندگى و «مطية» به معناى مركب است.

روشن است كه آنچه انسان را در زندگى به زحمت و رنج مى‌افكند دنياپرستى است وگرنه براى به‌دست آوردن يك زندگى ساده آميخته با قناعت، رنج و زحمت زيادى لازم نيست و همان‌طور كه امام عليه السلام در جمله بالا فرمود، دنياپرستى است كه كليد رنج و ناراحتى‌هاست و مركب ناراحتى و تعب است.

در پايان براى تكميل نكات گذشته به نكته ديگر كه ناظر به سه رذيله اخلاقى است با ذكر آثار آن‌ها اشاره كرده، مى‌فرمايد: «حرص و تكبر و حسد انگيزه‌اى هستند براى فرو رفتن در گناهان، و شر و بدكارى، جامع تمام (اين) عيب‌هاست»؛

(وَالْحِرْصُ وَالْكِبْرُ وَالْحَسَدُ دَوَاعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِي الذُّنُوبِ، وَ الشَّرُّ جَامِعُ مَسَاوِي الْعُيُوبِ‌)

. «تقحُّم» به معناى فرو رفتن در چيزى است.

سه رذيله‌اى كه امام عليه السلام به عنوان انگيزه غوطه‌ور شدن در گناهان بيان فرموده همان سه رذيله معروف آغاز آفرينش انسان است؛ شيطان بر اثر تكبر رانده درگاه خدا شد و آدم به دليل حرص، ترك اولى كرد و از درخت ممنوع خورد و از بهشت اخراج شد و قابيل براثر حسد، نخستين قتل و جنايت را در عالم بنيان نهاد و منفور ساحت قدس پروردگار گشت.

در حديثى از امام على بن الحسين عليه السلام مى‌خوانيم:

«فَأَوَّلُ مَا عُصِى اللَّهُ بِهِ الْكِبْرُ وَ هِى مَعْصِيةُ إِبْلِيسَ حِينَ أَبَى وَ اسْتَكْبَرَ وَ كَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ وَ الْحِرْصُ وَ هِى مَعْصِيةُ آدَمَ وَ حَوَّاءَ حِينَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُمَا فَكُلا مِنْ حَيثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمِينَ فَأَخَذَا مَا لَاحَاجَةَ بِهِمَا إِلَيهِ فَدَخَلَ ذَلِكَ عَلَى ذُرِّيتِهِمَا إِلَى يوْمِ‌