زيرا شفاعت شفيعانُ ديگر گاه پذيرفته مى‌شود و گاه ممكن است پذيرفته نشود زيرا بار گناه، سنگين‌تر از شفاعت است. اما توبه واقعى كه با ندامت كامل و تصميم بر عدم تكرار گناه و جبران گذشته و اعمال صالح آينده صورت گيرد قطعاً در پيشگاه خداوند پذيرفته خواهد شد. بنابراين گنهكاران به‌جاى اين‌كه به انتظار شفاعت شفيعان بنشينند بهتر است توبه كنند و شفاعت را براى تأكيد بر پذيرش آن از شفيعان بخواهند.

خداوند به‌طور مطلق در قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «وَهُوَ الَّذِى يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَعْفُوا عَنِ السَّيِّئَاتِ»؛ خداوند كسى است كه توبه را از بندگانش مى‌پذيرد و گناهان آن‌ها را مى‌بخشد». [1]

در پنجمين نكته اشاره به اهميت قناعت كرده، مى‌فرمايد: «هيچ گنجى بى‌نيازكننده‌تر از قناعت نيست»؛

(وَ لَاكَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَةِ)

. گنج‌هاى ديگر پايان مى‌پذيرند، گنجى كه پايان نمى‌پذيرد گنج قناعت است.

اضافه بر اين، براى حفظ گنج‌هاى ظاهرى رنج فراوان بايد كشيد چراكه دشمنان و سارقان و حسودان دائماً در كمين آن‌اند. ولى گنج قناعت هيچ سارق و دشمن و حسودى ندارد. و به گفته سعدى:

و به گفته حافظ:

در گفتار حكيمانه 57 آمده بود:

«الْقَنَاعَةُ مَالٌ لَاينْفَدُ

؛ قناعت سرمايه‌اى است كه هرگز تمام نمى‌شود». همين مضمون در گفتار حكيمانه 349 و گفتار حكيمانه 229 آمده بود.

[1]. شورى، آيه 25.