371 لَا شَرَفَ أَعْلَى مِنَ الْإِسْلَامِ، وَ لَاعِزَّ أَعَزُّ مِنَ التَّقْوَى، وَ لَامَعْقِلَ أَحْسَنُ مِنَ‌

الْوَرَعِ، وَ لَاشَفِيعَ أَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَةِ، وَ لَاكَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَةِ، وَ لَامَالَ أَذْهَبُ لِلْفَاقَةِ مِنَ‌الرِّضَى‌ بِالْقُوتِ. وَ مَنِ اقْتَصَرَ عَلَى بُلْغَةِ الْكَفَافِ فَقَدِ انْتَظَمَ الرَّاحَةَ وَتَبَوَّأَ خَفْضَ الدَّعَةِ وَالرَّغْبَةُ مِفْتَاحُ النَّصَبِ وَمَطِيَّةُ التَّعَبِ، وَالْحِرْصُ وَالْكِبْرُ وَالْحَسَدُ دَوَاعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِي الذُّنُوبِ، وَ الشَّرُّ جَامِعُ مَسَاوِي الْعُيُوبِ.

امام عليه السلام فرمود:

هيچ شرافتى برتر از اسلام نيست و هيچ عزتى گران‌بهاتر از تقوا، هيچ پناهگاهى بهتر ونگهدارنده‌تر از ورع (وپرهيزاز شبهات) نمى‌باشد، هيچ شفيعى نجات‌بخش‌تر از توبه، هيچ گنجى بى‌نياز كننده‌تر از قناعت و هيچ سرمايه‌اى براى از بين بردن فقر بهتر از رضا به‌مقدار حاجت نمى‌باشد. آنكس‌كه به مقدار نيازاكتفاكند به آسايش و راحتى هميشگى دست يافته و در فراخناى آسودگى جاى گرفته است در حالى كه دنياپرستى كليد رنج‌وبلاومَركب تعب و ناراحتى است. حرص و تكبر و حسد انگيزه‌هايى هستند براى فرو رفتن در گناهان، و شر و بدكارى، جامع تمام (اين) عيب‌هاست. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در كتاب مصادر آمده است كه مرحوم سيد رضى اين گوهرهاى پرارزش را از خطبه اميرمؤمنان عليه السلام كه به نام «خطبة الوسيلة» معروف است برگرفته و گروهى قبل از سيد رضى و بعد از او آن را نقل كرده‌اند. ازجمله مرحوم كلينى در كتاب روضه كافى آن را به‌طور كامل آورده است و بخشى از آن را ابن شعبه حرانى در تحف العقول آورده همان‌گونه كه با تفاوت مختصرى در وصيت اميرمؤمنان عليه السلام به فرزندش امام حسين عليه السلام نيز آمده است. نيز مرحوم صدوق در كتاب امالى به آن اشاره كرده است (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 271).

اضافه مى‌كنيم: در كتاب شريف من لا يحضر نيز اين كلمات نورانى به عنوان خطبه‌اى كه اميرمؤمنان عليه السلام بعد از رحلت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله بيان كرده ذكر شده است. (من لا يحضر، ج 4، ص 406، ح 5880).