أَحَدٌ مِنْهُمْ خَافَ مِمَّا يُقَالُ لَهُ فَيَقُولُ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِى مِنْ غَيْرِى وَرَبِّى أَعْلَمُ بِى مِنِّى بِنَفْسِى اللَّهُمَّ لَاتُؤَاخِذْنِى بِما يَقُولُونَ، وَاجْعَلْنِى أَفْضَلَ مِمَّا يَظُنُّونَ، وَاغْفِرْ لى مَا لَايَعْلَمُونَ‌

!؛ هرگاه يكى از آن‌ها را مدح و ستايش كنند از آنچه درباره او گفته شده به هراس مى‌افتد و مى‌گويد: من از ديگران به خود آگاه‌ترم و پروردگارم به اعمال من از من آگاه‌تر است. بارالها! مرا به‌سبب نيكى‌هايى كه به من نسبت مى‌دهند مؤاخذه مفرما! و مرا برتر از آنچه آن‌ها گمان مى‌كنند قرار ده و گناهانى را كه من دارم و نمى‌دانند ببخش».