و همچنين شتاب نكردن در مجازات بدكاران.

البته اين دو، قرابت و نزديكى با هم دارند و به همين دليل امام عليه السلام اين‌ها را به‌منزله فرزندان دو قلو ذكر كرده است كه در عين دوگانگى، داراى شباهت زيادى هستند.

اما علو همت به معناى شخصيت والا و برجسته، و بلندنظرى و سعه صدر است. بديهى است كسى كه داراى چنين صفتى است هرگز دربرابر سفيهان واكنش نشان نمى‌دهد بلكه با تحمل و بردبارى، مى‌گذرد همان‌گونه كه قرآن درباره صفات مؤمنان فرموده است: «وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً». [1]

نيز افرادى كه داراى علو همت و سعه صدرند در كارها شتاب نمى‌كنند بلكه تمام جوانب را در نظر مى‌گيرند تا اقدام نسنجيده‌اى كه موجب پشيمانى است صورت نگيرد.

همان‌گونه كه قرآن مجيد درباره حضرت سليمان عليه السلام مى‌گويد: هنگامى كه سليمان پيام هدهد را درباره مردم سرزمين سبا شنيد، گفت: « «سَنَنظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ كُنتَ مِنَ الْكَاذِبِينَ»؛ ما تحقيق مى‌كنيم ببينيم راست گفتى يا از دروغ‌گويان هستى؟». [2]

سپس نامه‌اى براى آن‌ها فرستاد و با آن‌ها اتمام حجت كرد و اين نشان مى‌دهد كه او در كارها هرگز شتاب نمى‌كرد.

و درباره خبرى كه وليد بن مغيره از طائفه بنى المصطلق داد كه آن‌ها اسلام را رها كرده و مرتد شده و به مقابله با فرستادگان پيامبر صلى الله عليه و آله برخاسته‌اند قرآن مى‌فرمايد: « «إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصِيبُوا قَوْماً بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى‌ مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِينَ»؛ اگر شخص فاسقى خبرى براى شما بياورد، درباره آن تحقيق‌

[1]. فرقان، آيه 63.

[2]. نمل، آيه 27.