437 وَسُئِلَ عليه السلام أَيُّهُمَا أَفْضَلُ الْعَدْلُ أَوِ الْجُودُ، العَدْلُ يَضَعُ الْأُمُورَ مَوَاضِعَهَا، وَالْجُودُ يُخْرِجُهَا مِنْ جِهَتِهَا، و الْعَدْلُ سَائِسٌ عَامٌّ، وَالْجُودُ عَارِضٌ خَاصٌّ، فَالْعَدْلُ أَشْرَفُهُمَا وَ أَفْضَلُهُمَا.

از امام عليه السلام سؤال شد كه كدام يك از اين دو برترند: «عدالت» يا جود وبخشش؟

امام عليه السلام در جواب فرمود:

عدل، هرچيزى را در جاى خود قرار مى‌دهد ولى سخاوت و بخشش آن را از مسيرش فراتر مى‌برد. (اضافه بر اين) عدالت، قانونى است همگانى ولى جود و بخشش جنبه خصوصى دارد بنابراين، عدل، شريف‌تر و برتر است. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در مصادر ذيل اين كلام حكيمانه منبع ديگرى را نقل‌نمى‌كند ولى ابن حمدون (متوفاى 562 قمرى) در كتاب خود به نام التذكرة الحمدونية اين گفتار حكيمانه را با تفاوت قابل ملاحظه‌اى كه در ادامه مشاهده مى‌كنيد آورده است: و سئل أيّهما أفضَل: العَدلُ أمِ الجُود؟ فقال: العَدلُ سائِسٌ عامّ، و الجودُ عارِضٌ خاصٌّ، فالعَدلُ أشرَفُهما و أفضَلُهما. (التذكرة الحمدونية، ج 1، ص 254، ح 631).

و فتال نيشابورى (متوفاى 508) در كتاب روضة الواعظين عين اين كلام را با اضافاتى بعد از آن ذكر كرده است و هر دو نفر ظاهراً اين كلام را از منبعى غير از نهج‌البلاغه گرفته‌اند. (روضة الواعظين، ج 2، ص 466).