لَكُمْ» و آيه شريفه 186 سوره بقره: « «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِى»؛ هرگاه بندگان من درباره من از تو سؤال كنند (بگو:) من به آن‌ها نزديكم و دعاى دعا كننده را هنگامى كه مرا (از صميم دل) بخواند اجابت مى‌كنم».

دليل آن هم روشن است زيرا نه خداوند بخيل است و نه اجابت دعا چيزى از او مى‌كاهد بلكه رحمانيت و رحيميت او ايجاب مى‌كند كه تمام تقاضاهاى بندگان را اجابت فرمايد و اگر گاهى اجابت دعا تأخير مى‌افتد و يا بعضى از دعاها به اجابت نمى‌رسد حتماً به دليل مصالحى است يا به‌واسطه وجود موانع.

بسيار مى‌شود كه انسان از خدا چيزى مى‌خواهد كه دشمنِ جان اوست اما توجه ندارد. خداوند چنين دعايى را مستجاب‌نمى‌كند و گاه چيزهايى مى‌خواهد اما موانعى مانند گناهان بزرگ جلوى اجابت آن را مى‌گيرد.

در سومين بشارت مى‌فرمايد: «چنين نيست كه خداوند درِ توبه را به‌روى كسى باز كند و درِ آمرزش را به‌رويش ببندد»؛

(وَلَا لِيَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَيُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ)

. اين سخن برگرفته از آيه شريفه 25 سوره شورى است: « «وَهُوَ الَّذِى يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَعْفُوا عَنِ السَّيِّئَاتِ وَيَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ»؛ او كسى است كه توبه را از بندگانش مى‌پذيرد و بدى‌ها را مى‌بخشد، و آنچه را انجام مى‌دهيد مى‌داند».

اصولًا امكان ندارد خداوند دستور به چيزى بدهد و نتيجه آن را پذيرا نشود؛ از يك‌سو به بندگانش بگويد توبه كنيد يا بفرمايد درى به‌سوى رحمتم براى شما گشوده‌ام و آن، باب توبه است از اين در وارد شويد ولى خودش حاضر نباشد توبه توبه‌كاران را بپذيرد.

شبيه همين معانى در حكمت 135 آمد كه امام عليه السلام فرمود: كسى كه توفيق چهار چيز را پيدا كند از چهار چيز محروم نخواهد شد: كسى كه موفق به دعا