435 مَا كَانَ اللَّهُ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ، وَ لَالِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ، وَ لَالِيَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ.

امام عليه السلام فرمود:

چنين نيست كه خداوند درِ شكر را به‌روى بنده‌اى بگشايد و درِ فزونى نعمت را به‌رويش ببندد، و چنين نيست كه خداوند باب دعا را به‌روى كسى بگشايد و باب اجابت را به‌رويش ببندد، و نيز چنين نيست كه خداوند در توبه را به روى كسى باز كند و در آمرزش را به‌رويش ببندد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

تنها مدرك ديگرى كه مرحوم خطيب براى اين گفتار حكيمانه ذكر مى‌كند غررالحكم است كه آن را با تفاوت‌هايى آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 304).

اضافه مى‌كنيم كه اين گفتار نورانى به‌صورت كاملًا مشروح‌ترى در ارشاد القلوب ديلمى آمده است. (ارشاد القلوب، ج 1، ص 148).