366 الْعِلْمُ مَقْرُونٌ بِالْعَمَلِ: فَمَنْ عَلِمَ عَمِلَ؛ وَ الْعِلْمُ يَهْتِفُ بِالْعَمَلِ: فَإِنْ أَجَابَهُ وَإِلَّا ارْتَحَلَ عَنْهُ.

امام عليه السلام فرمود:

علم با عمل همراه است و هركس (به‌راستى) عالم باشد عمل مى‌كند. علم، عمل را فرامى‌خواند اگر اجابت كرد و آمد، علم مى‌ماند و الّا كوچ مى‌كند. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين گفتار حكيمانه را مرحوم كلينى در روايتى در كافى از امام صادق عليه السلام نقل كرده است و همچنين ابن كثير در كتاب البداية و النهاية از امام على بن ابى‌طالب عليه السلام با تفاوتى روايت كرده است. در غررالحكم نيز روايتى شبيه به اين روايت آمده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 267.)

اضافه مى‌كنيم كه در غرر دو روايت نقل شده كه يكى از آن دو عين همان چيزى است كه در نهج‌البلاغه آمده و ديگرى متفاوت است. در يكى چنين مى‌خوانيم: «العلم مقرون بالعمل فمن علم عمل» و در ديگرى مى‌خوانيم: «العلم يهتف بالعمل فإن أجابه و إلا ارتحل». (غررالحكم، احاديث 142 و 143).