425 إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ، فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا؛ فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَها إِلَى غَيْرِهِمْ.

امام عليه السلام فرمود:

خداوند بندگانى دارد كه نعمت‌هاى خاصى را به آنان بخشيده تا بندگان ديگر از آن بهره گيرند، به همين دليل مادامى كه از اين نعمت‌ها به ديگران مى‌بخشند خدا آن را در دستشان نگه مى‌دارد اما هنگامى كه آن نعمت‌ها را از ديگران دريغ داشتند از آن‌ها مى‌گيرد و آن را به گروهى ديگر مى‌دهد (كه اين شكرانه را انجام مى‌دهند). [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام نورانى را مرحوم آمدى در غررالحكم با تفاوت‌هايى آورده كه به احتمال قوى منبع ديگرى غير از نهج‌البلاغه نزد او بوده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 300).

اضافه مى‌كنيم: همين سخن با تفاوت مختصرى در تاريخ بغداد نوشته خطيب بغدادى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است. (تاريخ بغداد، ج 9، ص 466).