در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«خَيرُ ما وَرَّث الآباءُ الأبناءَ الأدَبَ‌

؛ بهترين چيزى كه پدران براى فرزندان به ارث مى‌گذارند ادب است». [1]

در حديث ديگرى از آن حضرت آمده است:

«قَليلٌ الأدَبِ خَيرٌ مِن كثيرِ النَّسبِ‌

؛ ادب اندك برتر است از بسيارى از نسب‌ها (و شرف‌هاى خانواده و فاميل)». [2] و تعبيرات فراوان و جالب ديگرى كه نقل همه آن‌ها به طول مى‌انجامد.

نيز در دستورات اسلامى وارد شده كه در درجه اول انسان بايد خويشتن را تأديب كند. در حكمت 73 نيز اين گفتار حكيمانه آمده بود:

«مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَيهِ أَنْ يبْدَأَ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيرِهِ وَ لْيكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ‌

؛ كسى كه خود را پيشواى مردم مى‌داند بايد قبل از تعليم ديگران، خويشتن را تعليم دهد و بايد ادب آموختن او از طريق اعمال خويش پيش از ادب آموختن به زبانش باشد و آن‌كس كه معلم خويشتن و تأديب كننده خود مى‌باشد به احترام سزاوارتر است از كسى كه به مردم تعليم مى‌دهد و آن‌ها را تأديب مى‌كند».

در تفسير نمونه، ج 22، ذيل آيات 1 تا 5 سوره حجرات بحث‌هاى ديگرى در اين زمينه آمده است.

[1]. غررالحكم، ح 9347.

[2]. همان، ح 5115.