حتى براى روزه‌دار كه بوييدن گل‌ها مكروه است استفاده از عطريات نه تنها ممنوع نيست بلكه توصيه شده است: در روايتى مى‌خوانيم:

«كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِذَا صَامَ تَطَيبَ بِالطِّيبِ وَيقُولُ الطِّيبُ تُحْفَةُ الصَّائِمِ‌

؛ امام صادق عليه السلام هنگامى كه روزه مى‌گرفت از عطر استفاده مى‌كرد و مى‌گفت: عطر تحفه روزه‌دار است». [1]

استفاده از عطر نه تنها در حال نماز و روزه بلكه در تمام حالات (جز در حال احرام) توصيه شده است تا آن‌جا كه درباره پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله ينْفِقُ فِى الطِّيبِ أَكْثَرَ مِمَّا ينْفِقُ فِى الطَّعَامِ‌

؛ آنچه پيامبر صلى الله عليه و آله براى عطر هزينه مى‌كرد بيش از آن بود كه براى غذا هزينه مى‌كرد». [2]

البته اين موضوع هرگز اسراف نبود زيرا هزينه زندگى ساده پيغمبر صلى الله عليه و آله بسيار كم بود و هزينه عطريات به‌خصوص مشك كه از راه‌هاى دور مى‌آوردند نسبتاً زياد بود.

البته درمورد زنان اكيداً نهى شده است كه به‌هنگام بيرون آمدن از خانه يا ملاقات با نامحرم خود را خوشبو سازند به گونه‌اى كه ديگران آن عطر را استشمام كنند زيرا ممكن است منشأ مفاسدى گردد.

به هر حال امام عليه السلام در گفتار حكيمانه مورد بحث، درباره برترى مشك بر عطريات ديگر مى‌فرمايد: امتياز اين عطر بر ساير عطرها اين است كه اولًا حملش آسان است زيرا ظرف بزرگى لازم ندارد به علاوه مانند بسيارى از عطريات به‌صورت مايع نيست كه مشكلات خاص خود را داشته باشد بلكه به‌صورت جامد بوده و استفاده كردن از آن نيز بسيار آسان است؛ انسان با سر انگشت خود مى‌تواند مقدارى از آن را بردارد و به خويش بمالد. اضافه بر اين، بوى مشك را غالب مردم با اختلاف سليقه‌اى كه درباره عطر دارند مى‌پسندند

[1]. كافى، ج 4، ص 113، ح 3.

[2]. همان، ج 6، ص 512، ح 18.