و به گفته شاعر عرب:

سوگند به خداوند كه مكيدن هسته‌ها (ى خرما براى سد جوع) و نوشيدن آب چاه‌هاى شور.

براى انسان بهتر است از تن دادن به ذلت و درخواست از افراد ترش‌روى.

بنابراين غناى الهى پيشه كن تا غنى و سربلند باشى و مردم با اين تجارت پرسود به تو غبطه خورند.

زهد و قناعت عزت است و تقوا بزرگى و ذلت نفس، رسوايى است. [1]

و شاعر فارسى‌زبان نيز مى‌گويد:

و شاعر شيرين زبان ديگرى مى‌گويد:

اهميت قناعت تا آن اندازه است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«خِيارُ امّتى القانِعُ وشِرارُ امّتى الطامِع‌

؛ نيكان امت من قناعت‌كاران‌اند و بَدان آن طمع‌كاران». [2] و در حديث ديگرى كه مرحوم كلينى در كافى از امام صادق عليه السلام نقل كرده است مى‌خوانيم:

«مَا أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ‌

؛ چقدر براى مؤمن زشت‌

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 19، ص 362.

[2]. كنزالعمال، ح 7095 (طبق نقل ميزان الحكمة، ماده قناعت).