بى‌بهره است ارزش پدران و نياكان سودى به او نخواهد بخشيد»؛

(مَنْ فَاتَهُ حَسَبُ نَفْسِهِ لَمْ يَنْفَعْهُ حَسَبُ آبَائِهِ‌)

. مضمون اين سخن همان است كه امام عليه السلام در گفتار حكيمانه اول فرموده و هردو بر اين معنا تأكيد دارند كه ارزش وجودى انسان به فضايل و صفات و ويژگى‌هاى وجود خود اوست و عظمت پدران و فضايل آن‌ها سودى به انسان نمى‌بخشد اگر خودش از آن‌ها بى‌بهره باشد.

متأسفانه نه تنها در دوران جاهليت افتخار به انساب و آباء امر بسيار رايجى بود تا آن‌جا كه گاهى به گورستان مى‌رفتند و تعداد قبرهاى مردگان قبيله خود را مى‌شمردند تا برترى خود را بر قبايل ديگر اثبات كنند: «أَلْهَاكُمْ التَّكَاثُرُ* حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ». [1] بلكه در عصر ما نيز همين سنت جاهلى باقى است كه عده‌اى فاقد هرگونه علم و دانش و فضيلت اخلاقى، تنها با اتكا به فضايل آباء و نياكانشان انتظار دارند در جامعه مورد احترام و صاحب شخصيت باشند.

[1]. تكاثر، آيات 1 و 2.