يعنى خويشاوندان هنگامى ارزش دارند كه داراى محبت باشند و هرچه پيوند خويشاوندى نزديك‌تر باشد، مودت و دوستى بيشترى لازم دارد. در حالى كه دوستى و محبت نيازى به خويشاوندى ندارد؛ ممكن است افراد سال‌ها با هم دوست باشند و هيچ رابطه خويشاوندى بين آن‌ها نباشد. درنتيجه، برترى دوستى و محبت بر خويشاوندى ثابت مى‌شود.

ضرب المثل معروفى است كه به كسى گفتند: دوستت را بيشتر دوست دارى يا برادرت را؟ گفت: برادرى را دوست دارم كه با من دوست باشد.

بنابراين هر دو جمله رابطه دوستى و خويشاوندى را بيان مى‌كند؛ جمله اول به‌گونه‌اى و جمله دوم به‌گونه‌اى ديگر.

مرحوم محقق كمره‌اى اين كلام حكيمانه را به شعر فارسى درآورده مى‌گويد:

نكته وراثتِ دوستى‌

مى‌دانيم اسلام آيين محبت و مودت است و قرآن پيوسته خدا را به رحمانيت و رحيميت مى‌ستايد. واژه رحمت صدها بار در قرآن به كار رفته و در نمازهاى روزانه حداقل بيش از 60 بار خدا را به رحمت و رحمانيت ياد مى‌كنيم، تا آن‌جا كه محبت به عنوان ميراث گران‌بهايى از پدران به فرزندان مى‌رسد.

در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«ثَلاثٌ يُطْفينَ نُورَ الْعَبْدِ: مَنْ قَطَعَ أوِدَّاءُ أَبيهِ، وَغَيَّرَ شَيْبَتَهُ، وَرَفَعَ بَصَرَهُ فِى الْحُجُراتِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُؤْذَنَ لَهُ؛

سه چيز است كه نور (ايمان) بندگان را خاموش مى‌كند: كسى كه با دوستان پدرش قطع‌

[1]. منهاج البراعة، ج 21، ص 397