بود)»؛

(كَانَ لِي فِيمَا مَضَى أَخٌ فِي اللَّهِ)

. آن‌گاه امام عليه السلام يازده صفت بسيار ممتاز درباره اين برادر دينى الهى بيان مى‌كند:

نخست مى‌فرمايد: «آنچه او را در نظرم بزرگ جلوه مى‌داد كوچكى دنيا در نظر او بود»؛

(وَكَانَ يُعْظِمُهُ فِي عَيْنِي صِغَرُ الدُّنْيَا فِي عَيْنِهِ)

. اين مسئله‌اى مهم است كه دنيا در نظر انسان كوچك باشد و خداوند، بزرگ.

اين كوچكى سبب مى‌شود كه براى رسيدن به مال و مقام و ثروت و شهوت به سراغ گناه نرود و براى رسيدن به آن زياد دست و پا نزند. حرص و طمع و حسادت و صفاتى از اين قبيل را كه زاييده حب دنياست از خود دور سازد.

امام عليه السلام در خطبه «همام» درباره صفات پرهيزكاران نيز به همين معنا با عبارت زيباى ديگرى اشاره كرده مى‌فرمايد:

«عَظُمَ الْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ؛

خداوند، با عظمت در نظر آن‌ها جلوه كرده ازاين‌رو ما سِوَى اللَّه در نظر آن‌ها كوچك است».

در حكمت 129 باز همين معنا به تعبير ديگرى آمده است، مى‌فرمايد:

«عِظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَكَ يُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِي عَيْنِكَ؛

بزرگى خالق نزد تو، مخلوق را در چشمت كوچك مى‌كند». تا انسان به اين مقام نرسد پيوسته دين و ايمان او در خطر است.

در تعبير ديگرى از امام سجاد عليه السلام مى‌خوانيم كه از آن حضرت پرسيدند:

والامقام‌ترين انسان‌ها كيست؟

(مَنْ أَعْظَمُ النَّاسِ خَطَراً)

امام عليه السلام در پاسخ فرمود:

«كسى كه دنيا را براى خود بزرگ نشمرد»؛

(مَنْ لَمْ يَرَ لِلدُّنْيَا خَطَراً لِنَفْسِهِ). [1]

در دومين وصف مى‌فرمايد: «او از تحت حكومت شكم خارج بود ازاين‌رو آنچه نمى‌يافت اشتهايش را نداشت (و به دنبال او نمى‌رفت) و آنچه را مى‌يافت‌

[1]. بحارالانوار، ج 75، ص 158، ح 19