بود. كعبه چه احتياجى به اين زيورها دارد؟ به دنبال آن، عمر تصميم به اين كار گرفت و از اميرمؤمنان عليه السلام دراين‌باره سؤال كرد.

امام عليه السلام در پاسخ او فرمود:

اين قرآن بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شد در حالى كه چهار نوع مال وجود داشت: اموال مسلمانان، كه آن‌ها را (طبق دستور قرآن) به‌عنوان ارث مطابق سهام خاص در ميان ورثه تقسيم فرمود، و «فى‌ء» (غنائمى كه از طريق جنگ يا غير جنگ به دست آمده بود) كه آن را بر مستحقانش تقسيم كرد، و خمس، كه آن را در موارد خود قرار داد، و صدقات (زكوات)، كه آن‌را در آن‌جا كه لازم بود مقرر داشت (و در ميان مستحقانش تقسيم فرمود). و در آن زمان زيورهاى كعبه وجود داشت و خدا آن را بر همان حال باقى گذاشت (و حكم خاصى براى تقسيم آن بيان نكرد) و اين امر نه از روى فراموشى بود و نه به دليل مخفى بودن مكان آن، بنابراين تو نيز آن را بر همان حال كه خدا و پيامبرش آن را قرار داده‌اند باقى بگذار (و از تصرف در آن صرف نظر كن).

عمر (هنگامى كه گفتار امام عليه السلام را شنيد) عرض كرد: اگر تو نبودى رسوا مى‌شديم. و زيورهاى كعبه را به حال خود واگذاشت. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در شرح منابع اين حديث شريف به چندين كتاب معروف اشاره مى‌كند؛ از جمله صحيح بخارى و در كتاب حج، باب «كسوة الكعبة» و در اخبار المكية (ازرقى) و سنن ابى داود و سنن ابن ماجه و سنن بيهقى و فتوح البلدان بلاذرى و كتب متعدد ديگر كه غالباً پيش از مرحوم سيّد رضى مى‌زيسته‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 219)