257 و قال عليه‌السلام لِكُمَيْلِ بْنِ زِيادِ النَّخَعي: يَا كُمَيْلُ، مُرْ أَهْلَكَ أَنْ يَرُوحُوا فِي كَسْبِ الْمَكَارِمِ، وَيُدْلِجُوا فِي حَاجَةِ مَنْ هُوَ نَائِمٌ. فَوَ الَّذِي وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ، مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَخَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذلِكَ السُّرُورِ لُطْفاً. فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَةٌ جَرَى إِلَيْهَا كَالْمَاءِ فِي انْحِدَارِهِ حَتَّى يَطْرُدَهَا عَنْهُ كَمَا تُطْرَدُ غَرِيبَةُ الْإِبِلِ.

امام عليه السلام به كميل بن زياد نخعى فرمود:

اى كميل! خانواده‌ات را دستور ده كه روزها در كسب فضايل و مكارم بكوشند و شامگاهان در انجام حوائج مردمى كه در خوابند تلاش كنند. سوگند به كسى كه تمام صداها را مى‌شنود، هركس سرور و خوشحالى در قلبى ايجاد كند خدا از آن سرور برايش لطفى مى‌آفريند كه هرگاه مصيبتى بر او وارد شود اين لطف همچون آب (در يك سطح شيب‌دار، به سرعت) به سوى او سرازير شود تا آن مصيبت را از وى (بشويد و) دور سازد، همان‌گونه كه شتر بيگانه از گله (يا از چراگاه خصوصى) رانده مى‌شود. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

خطيب رحمه الله در مصادر بخش‌هاى مختلفى از اين كلام نورانى را از غررالحكم و مستطرف (نوشته ابوالفتح ابشيهى) و ربيع الابرار زمخشرى نقل مى‌كند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 200).

اضافه مى‌كنيم كه مرحوم ديلمى (از علماى قرن نهم) اين حديث شريف را با تفاوت‌هايى در كتاب ارشاد القلوب آورده است. (ارشاد القلوب، ج 1، ص 138)