حسد تمام مجارى حيات را مسموم مى‌كند. بسيارى از بيمارى‌هاى خونى به خصوص زخم معده ناشى از حسد است؛ هر كجا زخم معده‌اى يافتيد تحقيق كنيد ببينيد، در ريشه‌هاى آن حسد وجود دارد. حسد شبيه افسونگرى است كه داراى سه سر باشد كه هرگاه يكى از آن‌ها در جايى نمايان بشود دو تا ديگر نيز نمايان مى‌شوند و حسد در ميان آن‌ها قرار دارد؛ هرجا حسد پيدا شد كينه و تعصب در كنار آن خواهند بود. [1]

در قرآن مجيد و روايات اسلامى نيز مطالب فراوانى درباره نكوهش حسد ديده مى‌شود؛ از جمله خداوند به پيامبرش دستور مى‌دهد كه از شرّ حاسدان به او پناه برد «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ... وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ* وَمِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَد». [2]

قرآن انگيزه بسيارى از كارهاى زشت دشمنان را حسد مى‌شمارد:

«وَدَّ كَثيرٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ لَوْ يَرُدُّونَكُمْ مِنْ بَعْدِ إيمانِكُمْ كُفَّاراً حَسَداً مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ؛

بسيارى از اهل كتاب، از روى حسد- كه در وجود آن‌ها ريشه دوانده- آرزو مى‌كردند شما را پس از اسلام و ايمان، به حال كفر بازگردانند؛ با اين‌كه حق براى آن‌ها كاملًا روشن شده است». [3]

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه مى‌فرمايد:

«آفَةُ الدِّينِ الْحَسَدُ وَالْعُجْبُ وَالْفَخْرُ؛

آفت دين انسان، حسد، خودبينى و فخر فروشى است». [4]

در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«إِنَّ الْحَسَدَ يَأْكُلُ الإِيمَانَ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ؛

حسد، ايمان انسان را مى‌خورد همان‌گونه كه آتش، هيزم را مى‌خورد و نابود مى‌كند». [5]

[1]. صاحب مصادر اين سخن را از كتابى به نام لا تَقْتُلْ نَفْسَك (خود را به قتل مرسان) نقل كرده است‌

[2]. فلق، آيه 1-/ 5

[3]. بقره، آيه 109

[4]. كافى، ج 2، ص 307، ح 5

[5]. همان، ص 306، ح 2