كسانى كه بيمارى داشتند از اين عموميت مستثنا بودند.

با اين وجود همواره در جواز اين عمل بحث بود و آن را مخالف قوانين مى‌دانستند و سرانجام در اوائل قرن بيستم ممنوعيت جهانى آن اعلام شد و يكى از عوامل ممنوعيت آن را افول طبقه اشراف دانسته‌اند، زيرا دوئل غالباً در ميان آنها و به اصطلاح براى حمايت از آبرو و شرافت خانوادگى انجام مى‌گرفت.

نوع ديگرى از دوئل نيز وجود داشت كه محدود به خصومت‌هاى شخصى نبود و در جنگ‌ها و نبردها به شكل مبارزه تن به تن نمودار مى‌شد و حتى در كتاب تاريخ اثراتى از آن در سده هفتم پيش از ميلاد به چشم مى‌خورد و نبردهاى شواليه‌ها و يا به مبارزه طلبيدن‌هاى مرسوم در نبردهاى اسلامى از اين قبيل است. امروزه اين نوع نبرد در ميادين جنگ منسوخ شده و سلاح‌هاى كشتار جمعى جايگزين آن گرديده است.