سكوت در برابر او جايز نيست، زيرا چنين سكوتى مساوى با شكست به شمار مى‌آيد و مى‌دانيم اميرمؤمنان عليه السلام كرارا در ميدان‌هاى جنگ با دشمنان اسلام به مبارزه طلبيده شد و امام عليه السلام در برابر حريف خود قرار گرفت و او را از پاى در آورد كه بارزترين نمونه آن ميدان جنگ خندق و قرار گرفتن در مقابل «عمرو بن عبدود» است، زيرا او بارها در وسط ميدان مبارز طلبيد و هيچ كس جرأت نكرد در مقابل او ظاهر شود و اميرمؤمنان عليه السلام بارها از پيغمبر صلى الله عليه و آله تقاضا كرد كه اجازه دهد در برابر او قرار گيرد و پيامبر صلى الله عليه و آله براى اين‌كه ديگران را آزمايش كند رخصت نمى‌داد؛ ولى آخرين بار اجازه داد و آن حضرت در برابر عمرو قرار گرفت و با مبارزه‌اى قهرمانانه او را بر خاك افكند و حديث معروف‌

«لَضَرْبَةُ عَلِىّ يَوْمَ الْخَنْدَقِ أفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَيْنِ‌

؛ ضربه‌اى كه على عليه السلام در روز خندق (بر پيكر عمرو بن عبد ود) وارد كرد از عبادت جن و انس بالاتر است» [1] را بيان فرمود.

نكته: جنگ‌هاى تن به تن در تاريخ‌

آنچه در حديث پربار بالا آمد اشاره به جنگ‌هاى تن به تنى بود كه در ميدان‌هاى جهاد واقع مى‌شد و در واقع ضرورتى اجتناب‌ناپذير بود و گاه اين جنگ‌هاى تن به تن از جنگ‌هاى مغلوبه كه همه لشكريان دو طرف به پيكار مى‌پرداختند جلوگيرى مى‌كرد، همان‌گونه كه در نبرد عظيم خندق صورت گرفت كه با كشته شدن عمرو بن عبدود در جنگ تن به تن با اميرمؤمنان على عليه السلام روحيه دشمن شكست خورد و با عوامل ديگرى از قبيل طوفان دست به دست هم داد و لشكر عظيم قريش از ميدان عقب‌نشينى كردند.

ولى در تاريخ اروپا جنگ‌هاى تن به تن به صورت بسيار زشتى انجام‌

[1]. اقبال الأعمال سيد بن طاووس، ص 467.