233 و قال عليه‌السلام لِابْنِهِ الْحَسَنِ عليه السلام: لَا تَدْعُوَنَّ إِلَى مُبَارَزَةٍ، وَإِنْ دُعِيتَ إِلَيْهَا فَأَجِبْ، فَإِنَّ الدَّاعِيَ إِلَيْهَا بَاغٍ، وَالْبَاغِيَ مَصْرُوعٌ.

امام عليه السلام به فرزندش امام حسن عليه السلام فرمود:

هرگز كسى را به مبارزه دعوت مكن (و آغازگر جنگ مباش) ولى اگر كسى تو را به مبارزه فراخواند اجابت كن (و سستى در جهاد با دشمن مكن) زيرا دعوت كننده به‌

مبارزه ستمكار و ستمكار در هر حال مغلوب است. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

به گفته خطيب در مصادر نهج‌البلاغه همين معنا را جمعى از كسانى كه قبل يا بعد از مرحوم سيد رضى مى‌زيسته‌اند و بعضاً با تفاوت‌هايى نقل كرده‌اند از جمله ابن قتيبه در عيون الاخبار و مبرد در كامل وابن عبد ربه عقد الفريد آورده‌اند و راغب نيز آن را در محاضرات و «اسامة بن منقذ» در لباب الالباب نقل نموده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 186).

اضافه مى‌كنيم ابن حجر در كتاب فتح البارى اين حديث را با تفاوت‌هايى از اميرمؤمنان آورده كه به يقين از نهج‌البلاغه نگرفته است. (فتح‌البارى، ج 6، ص 109).