در آيات و روايات اسلامى تأكيد فراوانى بر انفاق در راه خدا و كمك به
نيازمندان شده كه در كمتر چيزى اين گونه تأكيد وارد شده است.
اهميت اين مسئله به اندازهاى است كه در قرآن مجيد هنگامى كه به پرهيزگاران
نويد بهشت برين را با وسعتى كه به اندازه آسمانها و زمين است مىدهد اولين صفت
آنها را انفاق در هر حال مىشمارد، مىفرمايد: «وَسارِعُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ
عَرْضُهَا السَّماواتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقينَ* الَّذينَ يُنْفِقُونَ
فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكاظِمينَ الْغَيْظَ وَالْعافينَ عَنِ النَّاسِ
وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ»؛ و شتاب كنيد
براى رسيدن به آمرزش پروردگارتان و بهشتى كه وسعت آن، آسمانها و زمين است و براى
پرهيزگاران آماده شده است* (همان) كسانى كه در توانگرى و تنگدستى، انفاق مىكنند؛
و خشم خود را فرو مىبرند؛ و از (خطاى) مردم درمىگذرند و خدا نيكوكاران را دوست
دارد». [1]
در جاى ديگر به كسانى كه آشكارا و پنهان در راه خدا انفاق مىكنند وعده مىدهد
كه هيچ ترس و اندوهى (در قيامت) در برابر عذابهاى الهى نخواهند داشت: «الَّذينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ
وَالنَّهارِ سِرًّا وَعَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلا
خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ»؛ آنها
كه اموال خود را، شب يا روز، پنهان يا آشكار، انفاق مىكنند، مزدشان نزد
پروردگارشان (محفوظ) است؛ نه ترسى بر آنهاست و نه اندوهگين مىشوند». [2]