232 و قال عليه‌السلام مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ.

امام عليه السلام فرمود:

كسى كه با دست كوتاه ببخشد با دست بلند به او بخشيده مى‌شود. [1]

مرحوم سيد رضى مى‌گويد: «معناى اين كلام اين است كه آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيكى انفاق مى‌كند هرچند كم باشد خداوند جزا و پاداش او را بسيار مى‌دهد و منظور از دو دست (دست كوتاه و بلند) در اينجا دو نعمت است كه امام عليه السلام ميان نعمت پروردگار و نعمت انسان را با كوتاهى و بلندى فرق گذاشته است؛ نعمت و بخشش از سوى بنده را كوتاه و آنچه را از ناحيه خداوند است بلند شمرده است و اين بدان جهت است كه نعمت خدا همواره چندين‌

[1]. سند گفتار حكيمانه:

به گفته خطيب رحمه الله در مصادر نهج‌البلاغه، اين كلام نورانى را زمخشرى در ربيع الابرار و آمدى در غررالحكم آورده و سيد رضى در كتاب مجازات النبويه نيز آن را به مناسبتى ذكر كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 185).

اضافه بر اين ابن عساكر در تاريخ دمشق، اين كلام حكيمانه را در ضمن داستان مفصلى نقل كرده و به يقين منبعى جز نهج‌البلاغه داشته است. (تاريخ دمشق، ج 50، ص 173).