سپس امام عليه السلام رو به‌سوى اصحاب و ياران كرد و فرمود:

آگاه باشيد اگر به آنها اجازه سخن گفتن داده مى‌شد به شما خبر مى‌دادند كه «بهترين زاد و توشه (براى سفر آخرت) تقوا و پرهيزگارى است». [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب نويسنده كتاب مصادر مى‌گويد كه گروهى از بزرگان كه پيش از مرحوم سيّد رضى مى‌زيسته‌اند اين كلام حكمت‌آميز را در كتب خود نقل كرده‌اند؛ از جمله مرحوم صدوق در كتاب من لايحضره الفقيه و همچنين در كتاب امالى و ابن عبد ربه در عقد الفريد و صدر اين كلام را طبرى در تاريخ خود در حوادث سنه 37 و نصر بن مزاحم در كتاب صفين و جاحظ در كتاب البيان و التبيين آورده‌اند بنابراين نيازى نيست كه سخنان كسانى را كه بعد از سيّد رضى مى‌زيسته‌اند در اينجا بياوريم. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 15).

از بحارالانوار استفاده مى‌شود كه امام عليه السلام اين سخن را بعد از گفتار حكيمانه‌اش درباره «خباب بن ارت» كه در حكمت 43 گذشت بيان فرموده به اين گونه كه «خباب» كه از دوستان صادق امام عليه السلام بود در غياب آن حضرت در كوفه وفات يافت هنگامى كه امام عليه السلام از صفين باز مى‌گشت چشمش به قبرهايى در بيرون دروازه كوفه افتاد درباره آنها سؤال كرد گفتند يكى از آنها قبر «خباب بن أرت» است كه در غياب شما از دنيا رفت و وصيت كرد او را در بيرون دروازه كوفه دفن كنند (اين در حالى بود كه بسيارى از مردم عزيزانشان را در خانه خودشان دفن مى‌كردند) امام عليه السلام جمله حكمت‌آميز 43 را درباره «خباب» فرمود؛ سپس نگاهى به مجموع آن قبور كرد و گفتار حكيمانه مورد بحث را بيان نمود. (بحارالانوار، ج 32، ص 553).