شرح و تفسير حيات طيّبه‌

امام عليه السلام در اين كلام نورانى به اهميت قناعت و حُسن خلق اشاره مى‌كند، مى‌فرمايد: «مُلك قناعت براى انسان كافى است و حُسن خلق به عنوان نعمت»؛

(كَفَى بِالْقَنَاعَةِ مُلْكاً، وَبِحُسْنِ الْخُلُقِ نَعِيماً)

. سپس مرحوم سيد رضى مى‌افزايد: «از امام عليه السلام از تفسير آيه‌ «فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً» سؤال كردند فرمود: «منظور از حيات طيبه قناعت است»؛

(وَسُئِلَ عليه السلام عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيّبَةً فَقَالَ هِيَ الْقَنَاعَةُ)

. امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به دو نكته مهم به زبان كنايه اشاره كرده است:

نخست مُلك قناعت را براى انسان كافى مى‌داند، زيرا كسى كه به حد اقل زندگى قانع شود نه نيازى به خلق روزگار دارد و نه محتاج به حاجت‌بردن نزد اين و آن، آرامشى بر وجود او حكمفرماست و لذتى را كه او از زندگى توأم با قناعت خود مى‌برد هيچ سلطانى از مملكت وسيع و گسترده خود نخواهد برد و به گفته شاعر:

تعبير به «مُلك» (مملكت و كشور) اشاره به اهميت فوق‌العاده قناعت است كه گويى زندگى قانعانه معادل حكمرانى بر كشورى پهناور است.

همين معنا در ذيل گفتار حكيمانه 57 به تعبير ديگرى گذشت، آنجا كه فرمود: