229 و قال عليه‌السلام كَفَى بِالْقَنَاعَةِ مُلْكاً، وَبِحُسْنِ الْخُلُقِ نَعِيماً،

وَسُئِلَ عليه السلام عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى:

«فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً»، فَقَالَ: هِيَ الْقَنَاعَةُ.

امام عليه السلام فرمود:

مُلك قناعت براى انسان كافى است و حسن خلق به عنوان نعمت و از امام عليه السلام از تفسير آيه‌ «فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً» سؤال كردند

فرمود: «منظور قناعت است». [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

خطيب رحمه الله در مصادر مى‌گويد: جمله اول در غررالحكم با اضافه‌اى نقل شده كه در نهج‌البلاغه نيست (و نشان مى‌دهد از منبع ديگرى دريافت داشته؛ ولى در غررالحكم موجود در نزد ما فقط جمله «كفى بالقناعة ملكاً» ذكر شده است). سپس اضافه مى‌كند كه جمله دوم كه تفسير حيات طيبه به قناعت است در بسيارى از كتب و تفاسير از آن حضرت و از غير آن حضرت نقل شده است. آن‌گاه اشاره به تفسير على بن ابراهيم، فخر رازى، كشاف و امالى شيخ طوسى و ادب الدين و الدنياى ماوردى و برهان سيد بحرانى مى‌كند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 184).