قدرت و جبروت، يك عالم علم و ملكوت، هنگامى كه به قدرت‌هاى مخلوقات مى‌نگرند همچون قطره‌اى در مقابل دريا و يا كمتر از آن در نظرشان جلوه مى‌كند.

به همين دليل اگر بخواهيم در دنيا زهد پيشه كنيم و به مقامات مادى و ثروت‌ها و زرق و برق دنيا بى‌اعتنا باشيم بايد سطح معرفت خود را نسبت به خداوند بالا ببريم كه نتيجه قطعى عظمت خالق در نظر ما كوچك شدن مخلوقات است.

اگر مى‌بينيم اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

«وَاللَّهِ لَوْ أُعْطيتُ الْأَقاليمَ السَّبْعَةِ بِما تَحْتَ أفْلاكِها، عَلى‌ أنْ أعْصِىَ اللَّهَ في نَمْلَةٍ أسْلُبُها جُلْبَ شَعيرَةٍ ما فَعَلْتُهُ‌

؛ به خدا سوگند اگر اقليم‌هاى هفت‌گانه جهان را (در گذشته تمام دنيا را به هفت بخش كه هر كدام نام اقليم داشت تقسيم مى‌كردند) با آنچه در زير افلاك قرار دارد به من بدهند كه درباره مورچه‌اى ستم كنم و پوست جويى را از دهانش بيرون بكشم چنين كارى را نخواهم كرد». [1] دليل اين كلام امام عليه السلام همين است كه خدا را با عظمت فوق‌العاده‌اى شناخته و تمام دنيا در نظر او از پوست يك جو يا از برگ درختى كه در دهان ملخى باشد كوچك‌تر جلوه مى‌كند.

[1]. نهج‌البلاغه، خطبه 224.