شرح و تفسير دوستى ناسالم!

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه يكى از نشانه‌هاى ضعف دوستى و صداقت را بيان كرده مى‌فرمايد: «حسادت (به دوست) دليل بيمارى دوستى است»؛

(حَسَدُ الصَّدِيقِ مِنْ سُقْمِ الْمَوَدَّةِ)

. «سقم» (به ضم و فتح سين) به معناى بيمارى است.

روشن است دوستى وقتى سالم و خالى از غل و غش است كه انسان آنچه را براى خود مى‌خواهد براى دوستش نيز بخواهد و آنچه را براى خويش ناخوش دارد براى دوستش نيز ناخوش دارد و در بعضى از روايات آمده كه حد اقل مودت و دوستى همين است. [1] با اين حال چگونه ممكن است دوستى با حسد جمع شود.

حسد به معناى انتظار زوال نعمت از ديگرى است و تفاوت آن با رقابت و تنافس اين است كه حسود، خواهان زوال نعمت از ديگرى است؛ ولى در رقابت، تنافس و غبطه، شخص سعى مى‌كند خود را به پاى ديگرى برساند بى‌آنكه بخواهد چيزى از او كاسته شود.

دوست واقعى كسى است كه خواهان پيشرفت و ترقى دوست خود باشد، هرچند تلاش كند خودش نيز به پيشرفت و ترقى برسد، بنابراين آن كس‌

[1]. كافى، ج 2، ص 169، ح 2.