210 و قال عليه‌السلام اتَّقُوا اللَّهَ تَقِيَّةَ مَنْ شَمَّرَ تَجْرِيداً، وَجَدَّ تَشْمِيراً، وَكَمَّشَ فِي مَهَلٍ، وَبَادَرَ عَنْ وَجَلٍ، وَنَظَرَ فِي كَرَّةِ الْمَوْئِلِ وَعَاقِبَةِ الْمَصْدَرِ، وَمَغَبَّةِ الْمَرْجِعِ.

امام عليه السلام فرمود:

تقواى الهى پيشه كنيد؛ تقواى كسى كه براى اطاعت خدا دامن به كمر زده در حالى كه خود را از (علائق مادى) جدا ساخته و سخت (در اين راه) مى‌كوشد و با بصيرت در راه خدا با چابكى گام بر مى‌دارد و از ترس اعمالِ خود، به سرعت (به سوى مغفرت الهى) پيش مى‌رود و در بازگشت به پناهگاه اصلى (آخرت) و به سرانجام زندگى و عاقبت كار مى‌انديشد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

خطيب رحمه الله در كتاب مصادر نهج‌البلاغه مى‌گويد: اين كلام نورانى امام بخشى از يك خطبه طولانى است كه در آخر آن قرار گرفته و على بن محمد واسطى (كه در قرن ششم مى‌زيسته) اين خطبه را در كتاب عيون الحكم والمواعظ آورده است. (كه قطعاً منبعى غير از نهج‌البلاغه داشته) و قبل از مرحوم سيد رضى «مرحوم حرانى» آن را در كتاب تحف‌العقول با اضافاتى ذكر كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 172).

در كتاب دستور معالم الحكم نيز اين خطبه كه مشتمل بر كلام نورانى فوق است به طور مشروح آمده است. (دستور معالم الحكم، ص 65).