209 و قال عليه‌السلام لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ عَلَى وَلَدِهَا، وَتَلَا عَقِيبَ ذَلِكَ: «وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ».

امام عليه السلام فرمود:

دنيا همچون شتر بدخويى است كه بعد از چموشى به ما روى مى‌آورد و همچون شترى است كه دوشنده شير را گاز مى‌گيرد تا شير را براى فرزندش نگه‌دارى كند، سپس امام اين آيه را تلاوت فرمود: ما مى‌خواهيم بر مستضعفان زمين منت گذاريم و آنها را پيشوايان و وارثان آن قرار دهيم. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

خطيب رحمه الله در كتاب مصادر ذيل اين كلام حكيمانه چنين مى‌گويد: اين سخن از جمله خبرهاى غيبى آن حضرت است و به صورت متواتر از آن حضرت نقل شده و به همين دليل هر گروهى آن را مطابق مذهب خود تفسير كرده‌اند؛ اماميه آن را اشاره به ظهور قائم منتظر مى‌دانند، معتزله به طور ديگرى تفسير مى‌كنند و زيديه به گونه ديگر. هرگاه اين سخن مشهور و متواتر نبود نيازى به اين تفسيرها و تأويل‌ها نداشت، خطى بر آن مى‌كشيدند و از آن مى‌گذشتند. سپس از مرحوم طبرسى در مجمع البيان نقل مى‌كند كه در روايت صحيح از اميرمؤمنان عليه السلام نقل شده كه فرمود: «وَالَّذي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَبَرَأَ النَّسَمَةَ لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْيا إلى آخر» اين كلام را «ابن حجام» در تفسيرش با دو سند از آن حضرت نقل كرده و مى‌دانيم كه ابن حجام قبل از سيد رضى مى‌زيسته و نيز بحرانى در كتاب برهان و زمخشرى در ربيع الابرار آن را آورده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 170 و 171 با تلخيص).

در كتب فراوان ديگرى كه قبل از سيد رضى تأليف شده نيز اين روايت با اضافات يا با اسنادى نقل شده؛ از جمله تفسير فرات كوفى (متوفاى 352) و مسند ابن جعد (متوفاى 230).