بخورد بيمارى حاصل مى‌شود. به همين دليل پزشكان اولين دستورى را كه مى‌دهند محاسبه اجزاى تشكيل دهنده خون از طريق آزمايش است تا به وسيله اين حسابگرى جلوى بيمارى را بگيرند.

آن كس كه اين آزمايش‌ها را به فراموشى بسپارد ممكن است زمانى متوجه شود كه خسارت و زيان وسيعى دامن او را گرفته، در امور مادى دنيا ورشكست و در مسائل طبيعى مانند سلامتى جسم گرفتار بيمارى‌هاى غير قابل علاج شده است.

اسلام مى‌گويد: در امور معنوى نيز بايد همين‌گونه بلكه دقيق‌تر به حساب خويش رسيد. آن كس كه مراقب اعمال خويش باشد و حسابرسى دقيق كند سود معنوى مى‌برد و كسى كه از آن غافل گردد گرفتار خسران و زيان در دنيا و آخرت مى‌شود.

در حديثى از رسول اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«لا يَكُونُ الْعَبْدُ مُؤْمِناً حَتّى‌ يُحاسِبُ نَفْسَهُ أشَدَّ مِنْ مُحاسَبَةِ الشَّريكِ شَريكَهُ وَالسَّيّدُ عَبْدَهُ‌

؛ انسان فرد باايمانى نخواهد بود مگر زمانى كه با دقت اعمال خود را محاسبه كند؛ دقيق‌تر از آنچه شريك به حساب شريك خود مى‌رسد يا مولا به حساب بنده خويش». [1]

حسابگرى در مسائل معنوى و امور اخروى بايد شديدتر و دقيق‌تر باشد، زيرا غير ما حسابگرانى هستند كه حساب دقيق اعمال ما را دارند، در حالى كه در امور مادى، هر كس خودش حسابگر خويش است و معمولا كسى بر او نظارتى ندارد.

قرآن مجيد مى‌گويد: «وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ* كِرَاماً كَاتِبِينَ* يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ»؛ و به يقين نگاهبانانى بر شما گمارده شده، والا مقام و نويسنده (اعمال نيك و بد شما) كه مى‌دانند شما چه مى‌كنيد». [2]

[1]. بحارالانوار، ج 67، ص 72.

[2]. انفطار، آيه 10-/ 12.