شرح و تفسير خزانه‌دار ديگران بودن‌

امام عليه السلام در اين كلام كوتاه و بسيار پرمعنا اشاره به نكته‌اى مى‌كند كه غالباً مردم از آن غافلند، مى‌فرمايد: «اى فرزند آدم هر چه بيش از مقدار خوراك خود به دست آورى (و آن را ذخيره كنى) خزانه‌دار ديگران در آن خواهى بود»؛

(يَا ابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ، فَأَنْتَ فِيهِ خَازِنٌ لِغَيْرِكَ)

. غالب مردم حد و اندازه‌اى براى به دست آوردن مال و ثروت قائل نيستند و معتقدند هر چه بيشتر بهتر؛ اما هنگامى كه درست دقيق مى‌شويم مى‌بينيم بهره ما از اموالمان همان است كه مصرف مى‌كنيم؛ غذايى كه مى‌خوريم، نوشابه‌اى كه مى‌نوشيم، لباسى كه مى‌پوشيم، خانه‌اى كه در آن زندگى مى‌كنيم و مركبى كه بر آن سوار مى‌شويم و مانند آن و در مورد بسيارى از اشخاص، اين مواد مصرفى تنها گوشه كوچكى از اموال آنها را شامل مى‌شود و بقيه را ذخيره مى‌كنند، پيوسته در حفظ آن كوشش و از آن پاسدارى مى‌كنند تا سرانجام به فرزندان و دامادها و ساير بستگان خود بسپارند و با دنيايى از حسرت، چشم از آنها بپوشند و با يك كفن بسيار كم ارزش وارد سراى ديگر شوند.

ابن ابى‌الحديد در شرح نهج‌البلاغه‌ خود در شرح اين كلام نورانى داستانى از «حسن بصرى» و «عبدالله بن اهتم» نقل مى‌كند، مى‌گويد: حسن به هنگامى كه عبدالله بيمار شده بود و آخرين ساعات عمر خود را طى مى‌كرد به عيادت او