182 و قال عليه‌السلام لَا خَيْرَ فِي الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ؛ كَمَا أَنَّهُ لَاخَيْرَ فِي الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ.

امام عليه السلام فرمود:

خاموش ماندن از گفتار حكمت‌آميز فايده‌اى ندارد

همان‌گونه كه سخن گفتن نابخردانه. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام حكيمانه در ضمن خطبة الوسيلة آمده است. همان خطبه‌اى كه اميرمؤمنان على عليه السلام پس از هفت روز از رحلت پيغمبر صلى الله عليه و آله در مدينه قرائت كرد و مسائل بسيار مهمى را در آن به مردم گوشزد فرمود و پس از اندرزهاى حكيمانه شواهد اندرزهاى خود را بيان كرد. (كافى، ج 8، ص 18) در تحف العقول نيز همين كلام حكمت‌آميز نقل شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 147).

در انساب الاشراف بلاذرى كه قبل از سيد رضى مى‌زيسته اين حديث آمده است. (انساب الاشراف، ص 114، ح 55). جالب توجه اين‌كه مرحوم سيد رضى عين اين سخن را بدون هيچ‌گونه تفاوت در حكمت 471 آورده است و اين نشان مى‌دهد كه گاه بر اثر اشتغالات و گرفتارى‌ها فاصله زمانى زيادى در ميان جمع‌آورى و نگارش اين حكمت‌ها رخ مى‌داده به گونه‌اى كه مرحوم سيد رضى فراموش مى‌كرده كه اين جمله را قبلًا نوشته است.