شرمنده ساخت و از كار خود باز گرداند.

راه سوم اين است كه نيكوكاران را مورد تشويق قرار دهى هنگامى كه بدكاران آن را ببينند گروهى دست از كار بد مى‌كشند به اميد اين‌كه پاداش نيكوكاران نصيب آنها گردد.

اين كار در تمام دنيا معمول است كه هر سال گروهى از برترين‌ها را در مسائل علمى، نوشتن كتاب هاى مفيد، امور كشاورزى و دامدارى و صنايع و اختراعات تشويق مى‌كنند و جوائز گرانبهايى به آنها مى‌دهند و نامشان را در رسانه‌ها اعلام مى‌دارند تا سبب شود افراد سست و تنبل و بدكار و منحرف آن را ببينند و از كار خود پشيمان شوند و كم كاران نيز به كار بيشتر ترغيب گردند.

قرآن مجيد در آيات فراوانى پاداش هاى عظيمى براى مؤمنان صالح در روز قيامت بيان مى‌كند؛ پاداش‌هايى كه فوق تصور انسان‌هاست. حتى پاداش‌هاى مادى دنيوى نيز براى آنها در نظر گرفته است. از جمله غنائمى كه به جنگجويان تخصيص داده مى‌شود و احترامى كه براى مجاهدان راستين در مقابل قائدان و فراركنندگان از جهاد قائل شده مصداق‌هاى ديگرى از اين اصل كلى است.

كلام امام عليه السلام در اينجا نيز به روشنى از بهره‌گيرى از اين روش حكايت مى‌كند.

البته هر يك از اين سه روش مربوط به گروه خاصى است و همه اينها در همه موارد جواب نمى‌دهند. مديران جامعه بايد كاملًا بيدار باشند و افراد را به خوبى بشناسند و بدانند هر فردى يا هر گروهى را با كدام يك از اين طرق بايد از كار بد بازداشت.

ابن ابى‌الحديد در شرح نهج‌البلاغه‌ خود در شرح اين گفتار حكيمانه تنها به ذكر يك بيت از ابن هانى مغربى و دو بيت از ابوالعطاهيه قناعت كرده است.

دو بيت ابوالعطاهيه كه جالب‌تر و جامع‌تر است چنين است: