شرح و تفسير روش حفظ اسرار

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه تأكيد بر حفظ اسرار مى‌كند و مى‌فرمايد: «كسى كه راز خود را بپوشاند همواره اختيار آن به دست اوست (و كسى كه نپوشاند از اختيارش بيرون مى‌رود.)»؛

(مَنْ كَتَمَ سِرَّهُ كَانَتِ الْخِيَرَةُ بِيَدِهِ)

. منظور از سرّ، امورى است مربوط به انسان كه اگر ديگران از آن آگاه شوند ممكن است مشكلات عظيمى براى وى فراهم سازند؛ مثلًا شخصى كه معتقد به مذهب اهل بيت است و در ميان متعصبان لجوج و نادانى از مخالفان قرار گرفته است، بديهى است اگر سرّ خويش را فاش كند جانش به خطر مى‌افتد و گاه افشاى اسرار سبب مى‌شود كه حسودان انسان را از رسيدن به نتيجه كارش باز دارند و به اصطلاح چوب لاى چرخ‌هايش بگذارند يا رقيبانى باشند كه براى حفظ منافع خود پيش‌دستى كنند و كارى را كه او ابداع كرده از وى بگيرند و به ثمر برسانند و از فوايد آن بهره گيرند و ابداع كننده اصلى را محروم سازند.

بديهى است عقل مى‌گويد: در چنين مواردى اسرار را بايد مكتوم داشت و حتى براى عزيزترين عزيزان بازگو نكرد، زيرا آن عزيزان هم عزيزانى دارند كه براى آنها بازگو مى‌كنند و چيزى نمى‌گذرد كه آن سرّ، همه جا منتشر مى‌شود و صاحب سرّ در رسيدن به اهدافش ناكام مى‌ماند.

در نامه 31 نهج‌البلاغه‌ (نامه امام به فرزند دلبندش امام حسن مجتبى عليهما السلام) نيز