159 و قال عليه‌السلام مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ التُّهَمَةِ فَلَا يَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ.

امام عليه السلام فرمود:

كسى كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد نبايد كسى را ملامت كند كه به او سوء ظن پيدا مى‌كند (بلكه بايد خود را سرزنش كند كه اسباب‌

سوء ظن را فراهم كرده است). [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در كتاب مصادر مى‌گويد: اين كلام حكمت‌آميز بخشى از كلماتى است كه پيش از سيد رضى مرحوم صدوق در كتاب امالى به صورت مسند و مرحوم ابن شعبه حرانى در تحف العقول به صورت مرسل آورده است همان‌گونه كه مرحوم مفيد نيز در كتاب اختصاص آن را در لابه‌لاى سخنان حكمت‌آميز ديگرى به صورت مسند ذكر كرده است، سپس مرحوم خطيب، كلامى نسبتاً طولانى از كلمات امام اميرمؤمنان عليه السلام نقل مى‌كند كه مشتمل بر توصيه‌هاى مهمى است و جمله مورد بحث در لابه‌لاى آن قرار دارد. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، 139).

اضافه بر اين مرحوم كلينى در كافى، ج 8، ص 152، ح 137، اين حديث را به طور مسند از اميرمؤمنان عليه السلام به اين صورت نقل مى‌كند: «مَنْ عَرَّضَ نَفْسَهُ لِلتُّهَمَةِ فَلَا يَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ وَ مَنْ كَتَمَ سِرَّهُ كَانَتِ الْخِيَرَةُ فِي يَدِه» همچنين در كتاب مسند زيد بن على، ص 501 اين كلام حكمت‌آميز ذكر شده است.